Tweede plaat van dit combo uit de Bay Area, waarvan je de muziek het beste kunt omschrijven als postpunk Americana: de hevigheid van de punk attack, de overduidelijke aanwezigheid van invloeden van bv. Uncle Tupelo of The Old ‘97’s, gecombineerd met een niet te miskennen zin voor melodie. Dat zijn zowat de ingrediënten van de elf songs, die handelen over de belangrijke dingen des levens: graag zien en verliezen, vertrekken en weer thuiskomen, gelukkig zijn of proberen het te worden.

Zanger en songschrijver Laurence Scott beschikt over de stem die nodig is om dit soort thematiek in dergelijke verpakking geloofwaardig af te leveren (al zou ik die man ooit graag een akoestische bluesplaat horen maken) en dat maakt, samen met de meer dan degelijke muzikale kundigheid van de overige bandleden (Victor Barkley doet gitaren, piano en percussie, Chri Fruhauf drumt en G.D. Hensley beroert de bas), dat alles aanwezig is voor een leuke, boeiende plaat in een genre waarvan ik me in gemoede afvraag of er ooit nog ruimte voor komt op onze nationale zenders. Voorlopig dus muziek voor de clubs, maar zeer zeker de moeite van het ontdekken waard: ik moet met eigen ogen vaststellen hoe bij het horen van Ain’t Much Wrong spontaan enige luchtgitaren te voorschijn getoverd werden…(Dani)